Historia człowieka w Pieninach

Ślady osadnictwa człowieka okresu paleolitycznego znaleziono również w Pieninach Właściwych. Na stanowisku w Sromowcach Wyżnych – Kątach odkryto ślady obozowiska, w którym na masowo dokonywano obróbki radiolarytu wydobywanego w Pienianch. Odkryto tu również narzędzia z krzemienia bałtyckiego, czekoladowego i jurajskiego podkrakowskiego. Stanowisko to jest datowane na lata 13-10 tysięcy p.n.e. Jest ono bez wątpienia unikatem na skale światową ze względu na nieliczne ślady pobytu ludności kultury magdaleńskiej odkrywane na ziemiach polskich. Kolejny etap w historii osadnictwa człowieka w Pieninach wyznaczają materiały wydobyte w rejonie wylotu doliny Macelowego Potoku, u podnóża Pienińskich Trzech Koron. Znalezisko szacowane na 9 tys. lat p.n.e. świadczy o pobycie w Pieninach ludności zbieracko-łowieckiej należącej do tzw. kultur tylczakowych (schyłek ery paleolitu). Wśród wydobytych przedmiotów kamiennych były zbrojniki (wkładki broni drzewcowej) oraz narzędzia do obróbki kości i skór zwierzyny złowionej w Pieninach. Użytkownicy koczowiska najprawdopodobniej zajmowali się rybołóstwem, czego dowodzi usytuowanie stanowiska w pobliżu Dunajca. W okresie ery neolitu Pieniny nie były zamieszkałe na stałe przez ludność . Odkrycia przedmiotów z tego okresu wskazują na występowanie w Pieninach krótkotrwałych koczowisk jaskiniowych lub obozowisk otwartych. Brak jest znalezisk wypalanej ceramiki, charakterystycznych dla większości neolitycznych stanowisk osadniczych w polskich Karpatach. Na podstawie badań palinologicznych stwierdzono, że u schyłku ery neolitu i we wczesnej epoce brązu w regionie Pienin pojawiły się grupy pasterzy prowadzące trzebież lasu. Z epoki brązu znaleziono w Pieninach różnorodne, lecz pojedyncze przedmioty.


Możliwość komentowania jest wyłączona.